Verhaal over de twee bladeren

Het is niet meer zoals vroeger
Zeg dat, vandaag zijn er weer een hele hoop bladeren weg gedwarreld.
Wij zijn de laatste twee aan de tak.
´t Is wat hè. Je weet nooit wanneer het gebeurt, wanneer het je overkomt.
 Van de zomer was er de storm, en daarna die wolkbreuk. Toen zijn er een heleboel afgerukt, hoewel ze nog zo jong waren ..... Je weet het niet hè, wanneer het wezen zal.
We moeten volhouden, en vasthoudend zijn: maar de zon schijnt tegenwoordig zo zwak.
En wij moeten het toch ook ergens warmte, bescherming en licht vandaan halen!
Zou het waar zijn, dat onze plaats door andere ingenomen wordt als we weg zijn?
Elke keer weer?
Dat kun je je toch niet voorstellen? Dat gaat je verstand te boven!
En wat gebeurt er met ons als we naar beneden vallen?
Wat zou daar beneden zijn ?
Niemand weet het. De een zegt zus, de ander zo.
Er is nog nooit een blad terugkomen, om erover te vertellen.

Je bibbert ...
Ik voel, dat mijn steel losraakt van de tak.
[dromerig] Zou het niet zo kunnen wezen dat de regen ons uitspoelt als we op de grond
liggen? En dat dan in de grond zakt?  En de wortels het beste van ons opzuigen om daar kracht uit te putten om nieuwe bladeren uit te laten botten?
Stel je eens voor: kastanjebladeren dienen de beuk als voedsel, beukenbladeren de eik, eikenbladeren de hazelnootstruik. Zo dienen we elkaar tot voedsel.
Jij kunt nog van alles bedenken. Ik kan niet meer. 
Help!
Het is zo koud.
Ik ben zo alleen.
Wat nu. (verteller drukt met een vinger het ene blad naar beneden zonder dat het valt)
Helpt dan niemand me?
Wat gebeurt er?
Waar ga ik heen?
Is het nu afgelopen?
(het blad dwarrelt naar beneden)
[verwonderd] De wind vangt me op. Ik word gedragen.

Nu ben ik helemaal alleen.
He daar zie ik een knop. Nog helemaal plakkerig. Kun je me horen?
[luider] Kun je me ho-oren? Kun je met me praten?
[met lippen “gefixeerd”] Hè, je hebt me wakker geroepen.
Ik mag toch nog de hele winter slapen?
Mijn mond zit nog vastgeplakt. Dat is moeilijk praten.
En je bent zo mooi jong en sterk !
Ik wacht erop dat de zon weer meer kracht krijgt.
Dan zal ik langzaam uitkomen en uitgroeien tot een mooi groot blad.
[blij verrast]  Dan is het dus toch waar dat er op onze plaats nieuwe komen
Dan gaat het leven dus toch door!
Weet jij misschien of het leven ook voor mij het leven doorgaat ?
Ik weet het niet.
[even stil] 
Maar jij kon je eerst ook niet voorstellen dat er na jou nieuwe bladeren zouden uitgroeien? Dus waarom eigenlijk niet?
Daar zit wel wat in. Zo heb ik het nooit bekeken.  
 


Uit W. Hoffsümeer: 99 Kinderpredigten mit Gegenständen aus dem Alltag, Mainz (Matthias-Gruenewald-Verlag) ISBN 3 7867 1332 4  
(gedeeltelijk naar F. Salten in Exodus Bd 4, S 117 "Zwei Blätter am Ast")